Ik sta gespannen achter de coulissen en hoor hoe mijn naam wordt geroepen, gevolgd door applaus. Dit is het het moment waar ik twee jaar naar heb uitgekeken.

Eigenlijk zou de opleiding Kleinkunst 3 bij de Theaterschool Utrecht maar één seizoen duren. Maar ‘dankzij’ corona duurde het uiteindelijk – met lockdowns en af en toe online lessen – veel langer. Wat vandaag toch wat extra druk geeft. Hoewel die druk er sowieso wel is. Op de volle tribune zitten bijna al mijn vrienden en geliefden. En er is een groot verschil met alle podium-dingen die ik de afgelopen 20 jaar heb gedaan; vanavond gaat het echt over MIJ. Niet over de kracht van verhalen, over mijn #storytelling model of over hoe je als leider of organisatie je verhaal beter kunt vertellen. Mijn kleinkunst-voorstelling gaat over MIJN verhaal. Mijn gereformeerde opvoeding, mijn fascinatie voor de dood, mijn worsteling met de vraag of ik deug als mens, als vader, als partner. Ik ga zo, kortom, met de billen bloot op dit podium.

Ik stap vanachter het zwarte gordijn het podium op, het applaus tegemoet. Met heel veel zin om mijn verhaal te vertellen, in de vorm van anekdotes en liedjes. Met een flinke bak spanning, waarvan ik uit ervaring weet dat die weg-ebt zodra ik eenmaal het diepe in ben gesprongen. Maar ook met het besef dat er, naar mijn bescheiden mening, niets mooier is – en altijd al was – dan een mens die aan andere mensen zijn verhaal vertelt, vanuit de overtuiging dat een persoonlijk verhaal inspireert en verbindt. En hopelijk ook een beetje vermaakt…

Daar ga ik.

‘Hoi, ik ben Herman. Weten jullie waar ik ontzettend van hou? Ik ben echt dol op… de dood. Én op pannenkoeken…’